महाराष्ट्र! ही केवळ एक भौगोलिक ओळख नाही, तर इथल्या मातीत रक्त सांडून राखलेली संस्कृती आहे. इथल्या माणसांनी घडवलेला इतिहास आहे. छत्रपती शिवाजी महाराजांनी आपल्या पराक्रमाने उभा केलेला हा अभिमानाचा किल्ला आहे. मात्र, आजच्या काळात या मातीत जन्मलेल्या मराठी माणसालाच स्वतःच्या घरात परक्या सारखं वागवलं जातंय. मुंबई, पुणे, नाशिकसारखी शहरं विकसित झाली, रोजगार वाढला, उद्योगधंदे उभे राहिले, पण हा विकास मराठी माणसाच्या हातात न राहता, हळूहळू त्याच्या हातून निसटत चालला आहे. मग प्रश्न हा आहे – हे घर आपण सांभाळणार आहोत की विकून टाकणार?
मराठी माणसाचं अस्तित्व धोक्यात का?
कधी काळी गिरणी कामगारांनी रक्त सांडून मुंबईच्या विकासाला हातभार लावला, तर कोकणातील मच्छीमारांनी समुद्राची साथ घेऊन स्वतःचा व्यवसाय उभा केला. विदर्भातील शेतकऱ्यांनी आपल्या घामाने मातीला सोनं बनवलं आणि पश्चिम महाराष्ट्रातील उद्योजकांनी व्यापार वाढवला. पण आजचं वास्तव पाहिलं, तर मराठी माणूस स्वतःच्या मातीत उपरा होत चालला आहे.
मुंबईत परप्रांतीयांचं वर्चस्व: आज मुंबईत जागा विकत घेणं मराठी माणसाच्या आवाक्याबाहेर गेलंय. उच्चभ्रू भागात मराठी माणूस दिसत नाही, कारण जमिनी विकल्या गेल्या, उद्योगधंदे दुसऱ्यांच्या हाती गेले.
रोजगारावर बाहेरून येणाऱ्यांचं वर्चस्व: मोठ्या उद्योगांमध्ये मराठी तरुणांना संधी मिळत नाही. त्यांना नोकऱ्या हव्या असतील, तर बाहेरून आलेल्यांच्या पुढे हात पसरावा लागतो.
शेतीचा ऱ्हास: महाराष्ट्रात दररोज शेतकरी आत्महत्या करत आहेत. महाराष्ट्राचा कणा असलेली शेती उद्ध्वस्त होत आहे आणि शेतजमिनी उद्योगपतींकडे किंवा बिल्डरांच्या घशात जात आहेत.
आपली ओळख नष्ट होत चालली आहे
महाराष्ट्र म्हणजे केवळ जमीन नाही, इथली संस्कृती आहे, भाषा आहे, परंपरा आहेत. पण आज बघा, मराठीत बोलणं कमी झालंय, शाळांमध्ये हिंदी-माध्यम वाढत चाललंय, आपली मराठी पाटी देखील हटवली जातेय. बाजारात फिरताना बघा, किती मराठी व्यवसाय तुम्हाला दिसतात? बघा आणि विचार करा – हे घर आपलं राहिलंय का?
आज आपणच आपल्या हक्कावर गप्प बसत आहोत. आपली माणसं संघर्ष करत आहेत, पण आपण प्रेक्षक बनून बघत बसतोय. आपण जर आज संघटित होऊन उभं राहिलो नाही, तर उद्या आपल्या पुढच्या पिढ्यांना महाराष्ट्र हा केवळ इतिहासाच्या पुस्तकात वाचावा लागेल.
समाधान मानायचं की संघर्ष करायचा?
समाज दोन प्रकारे जगतो – एक म्हणजे परिस्थितीशी तडजोड करून झुकणारा, आणि दुसरा म्हणजे परिस्थिती बदलण्यासाठी झगडणारा! आज जर मराठी माणसाने संघर्ष केला नाही, तर उद्या स्वतःच्या घरातच विस्थापित व्हावं लागेल.
राजकीय सजगता: आपली सत्ता आपल्याच हाती राहिली पाहिजे. बाहेरचे लोक निवडून देऊन आपण आपल्याच विरोधात सरकार बनवत आहोत. याला आळा बसला पाहिजे.
व्यवसाय आणि रोजगार: बाहेरून आलेले लोक मोठे उद्योग उभे करत आहेत आणि मराठी माणूस फक्त नोकर बनत आहे. हे चित्र बदललं पाहिजे. मराठी तरुणांनी उद्योगधंद्यांमध्ये पुढे आलं पाहिजे.
भाषा आणि संस्कृती: आपल्या भाषेचा अभिमान ठेवा. दुकानं, उद्योग, सिनेमा, साहित्य – सगळीकडे मराठीचं वर्चस्व असलं पाहिजे.
महाराष्ट्र तुमचं घर आहे – विकू नका, सांभाळा!
मित्रांनो, महाराष्ट्राची धुरा आता आपल्या हातात आहे. हे केवळ एका राज्याचं अस्तित्व नाही, हा आपला स्वाभिमान आहे. घर विकणारे खूप मिळतील, पण घर जपणारे फक्त काहीच असतात. तुम्ही कोणत्या बाजूला उभे आहात? महाराष्ट्राला स्वतःचं घर बनवणार आहात की दुसऱ्यांच्या हाती सोपवून मूकदर्शक राहणार आहात?
